ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ!!
Ο
ποντιακός Ελληνισμός από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας
(1461) γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς και προσπάθειες για
το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα τη συστηματική
και μεθοδευμένη εξόντωση – γενοκτονία του αιώνα μας.
Επτά χρόνια μετά την άλωση της Πόλης, οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Τραπεζούντα.
Η οθωμανική κατάκτηση του...
μικρασιατικού Πόντου μπορεί να χωριστεί σε τρεις περιόδους.
Η πρώτη αρχίζει με την άλωση της Τραπεζούντας το 1461 και λήγει στα μέσα του 17ου αιώνα.
Την περίοδο αυτή οι Τούρκοι κρατούν μάλλον ουδέτερη στάση κατά των Ελλήνων του Πόντου.
Η δεύτερη αρχίζει στα μέσα του 17ου αιώνα και λήγει με το τέλος του πρώτου ρωσοτουρκικού πολέμου.
Χαρακτηρίζεται με τη θρησκευτική βία κατά των χριστιανικών πληθυσμών.
Κατά την περίοδο αυτή πραγματοποιούνται οι ομαδικοί εξισλαμισμοί των ελληνικών πληθυσμών.
Η τελευταία περίοδος, που τελειώνει το 1922, υποδιαιρείται σε δύο υποπεριόδους.
Η πρώτη αρχίζει με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή το 1774.
Χαρακτηρίζεται
από τη συστηματική προσπάθεια των τοπικών αρχών να μην εφαρμόζουν προς
όφελος των χριστιανών τους φιλελεύθερους νόμους.
H δεύτερη υποπερίοδος αρχίζει το 1908 και χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη του τουρκικού εθνικισμού.
Από
τους βαλκανικούς πολέμους και από τους επίσημους συμβούλους των
Γερμανών οι Νεότουρκοι διδάχθηκαν ότι μονάχα με την εξαφάνιση των
Ελλήνων και Αρμενίων θα έκαναν πατρίδα τους τη Μικρά Ασία.
Οι διάφορες μορφές βίας δεν αρκούσαν για να φέρουν τον εκτουρκισμό.
Η
απόφαση για την εξόντωσή τους πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1911,
εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και ολοκληρώθηκε
από τον Μουσταφά Κεμάλ (1919 – 1923).
Οι
Τούρκοι άρχισαν με την επιστράτευση όλων των «ανδρών» στον Πόντο από 15
έως 45 ετών και την αποστολή τους σε Τάγματα Εργασίας.
Παράλληλα
αμφισβήτησαν το δικαίωμα των Ελλήνων να ασκούν ελεύθερα τα επαγγέλματά
τους και απαγόρευσαν στους μουσουλμάνους να εργάζονται επαγγελματικά με
τους Έλληνες.
Οργανωμένες επιθέσεις
Κατ’
αρχάς οι άτακτες ορδές των Τούρκων επιτίθεντο στα απομονωμένα Ελληνικά
χωριά κλέβοντας, φονεύοντας, αρπάζοντας νέα κορίτσια, κακοποιώντας και
καίγοντάς τα ζωντανά!
Σταδιακά όμως οι Τούρκοι πέρασαν στην επίθεση χωρίς προσχήματα.
Οι σποραδικές δολοφονίες αρχίζουν να αυξάνονται.
Χωρικοί, που πήγαιναν να δουλέψουν στα χωράφια τους, βρίσκονταν καθημερινά δολοφονημένοι.
Εμπνευστής
και εγκέφαλος αυτής της επιχείρησης της γενοκτονίας ήταν ο Μεχμέτ
Ταλαάτ, υπουργός των Εσωτερικών της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Από
τις συνεχείς δολοφονίες, το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγκάστηκε στις 15
Μαΐου 1914 να κλείσει σε ένδειξη πένθους όλες τις εκκλησίες και τα
σχολεία και να καταγγείλει στις Μεγάλες Δυνάμεις τους νέους διωγμούς.
Δεν
κατάφερε όμως τίποτε γιατί κηρύχθηκε στο μεταξύ ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
και η Τουρκία, έχοντας πια την ευχέρεια, εφάρμοσε πλήρως το παλιότερο
σχέδιο της εξόντωσης των χριστιανών.
Σκοπός
των Τούρκων ήταν, με τους εκτοπισμούς, τις πυρπολήσεις των χωριών, τις
λεηλασίες, τους βιασμούς, τις σφαγές, να επιτύχουν την αλλοίωση του
εθνολογικού χαρακτήρα των Ελληνικών περιοχών και να καταφέρουν
ευκολότερα των εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν.
Η
εφαρμογή αυτής της πολιτικής ανάγκασε χιλιάδες Έλληνες να εγκαταλείψουν
τις προαιώνιες εστίες τους και να μετοικήσουν με πολυήμερες εξοντωτικές
πορείες.
Το τελικό πλήγμα
Το 1919 αρχίζει νέος διωγμός κατά των Ελλήνων από το κεμαλικό καθεστώς, πολύ πιο άγριος κι απάνθρωπος από τους προηγούμενους.
Εκείνος ο διωγμός υπήρξε η χαριστική βολή για τον ποντιακό ελληνισμό.
Στις
19 Μαΐου, με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, αρχίζει η
δεύτερη και σκληρότερη φάση της ποντιακής γενοκτονίας.
Με
τη βοήθεια μελών του Νεοτουρκικού Κομιτάτου συγκροτεί μυστική οργάνωση,
τη Mutafai Milliye, κηρύσσει το μίσος εναντίον των Ελλήνων και
σχεδιάζει την ολοκλήρωση της εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού.
Αυτό
που δεν πέτυχε το σουλτανικό καθεστώς στους πέντε αιώνες της τυραννικής
διοίκησής του το πέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια ο Κεμάλ, εξόντωσε τον
ελληνισμό του Πόντου και της Ιωνίας.
Οι
Τούρκοι αρνούνται σήμερα τη σφαγή των Ελλήνων. Κι όταν βρίσκονται
αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδουν στις αναπόφευκτες
ακρότητες του πολέμου. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική!
Η γενοκτονία των χριστιανών ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο εξόντωσης όλων των μειονοτήτων της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας.
Ένα σχέδιο που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1914 με τον πρώτο διωγμό και ολοκληρώθηκε μετά την καταστροφή του 1922.
19 Μαΐου – Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας
Στις
24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη
της 19ης Μαΐου ως «Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο
Μικρασιατικό Πόντο», ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη
Σαμψούντα.
Οι
Πόντιοι, επιλέγοντας τη 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης, ημέρα που στην
Τουρκία αποτελεί εθνική γιορτή της τουρκικής νεολαίας, αποκαλύπτουν το
πραγματικό εγκληματικό πρόσωπο του Μουσταφά Κεμάλ πασά.
Επιστολή μελλοθάνατου Αλέξανδρου Γ. Ακριτίδη, εμπόρου Τραπεζούντας
1921 7βρ 5 Κυριακή
Γλυκυτάτη μου Κλειώ
Σήμερον ετελέσθη εν τη φυλακή λειτουργία και εκοινωνήσαμε όλοι, περί τους 100 από διάφορα μέρη.
Έχει
αποφασισθεί ο δια της κρεμάλας θάνατος. Αύριον θα πηγαίνουν οι 60,
μεταξύ αυτών οι 5 Τραπεζούντιοι και θα γίνει ο δι’ αγχόνης θάνατος.
Την
Τρίτην δεν θα είμεθα εν ζωή, ο Θεός να μας αξιώσει τους ουρανούς και σε
σας να δώσει ευλογίαν και υπομονήν και άλλο κακόν να μη δοκιμάσητε.
Όταν θα μάθετε το λυπηρόν γεγονός να μη χαλάσετε τον κόσμον, να έχετε υπομονή.
Τα παιδιά ας παίξουν και ας χορέψουν. Ας σε βλέπω να κανονίσης όλα όπως ξέρεις εσύ.
Ο
αγαπητός μου Θεόδωρος ας αναλαμβάνει πατρικά καθήκοντα και να μην
αδικήσει κανένα από τα παιδιά, τον Γέργον να τελειώσει το σχολείον και
να γίνει καλός πολίτης.
Τον
Γιάννην ας τον έχει μαζί του στη δουλειά. Από τα μικρά, τον Παναγιώτη
να στείλεις στο σχολείο, την Βαλεντίνην να την μάθης ραπτικήν. Την Φωφών
να μη χωρίζεσαι ενόσω ζεις.
Εις
τον Στάθιον τας ευχάς μου και την υποχρέωσιν όπως χωρίς αμοιβήν
διεκπεραιώσει όλας τα οικογενειακάς μου υποθέσεις που θα του αναθέσητε.
Ο
παπα-Συμεών ας με μνημονεύσει ενόσω ζη. Να δώσης 5 λίρες στην
Φιλόπτωχον, 5 λίρες στην Μέριμναν, 5 λίρες στου Λυκαστή το σχολείον.
Και ας με συγχωρέσουν όλοι οι αδελφοί μου, οι νυφάδες και όλοι οι συγγενείς και φίλοι.
Αντίο, βαίνω προς τον πατέρα και συγχωρήσατέ μου
Ο υμέτερος
Αλ. Γ. Ακριτίδης
