Υπάρχει
κάποιος ασφαλής, γρήγορος και εύκολος τρόπος να απομακρύνω το παιδί μου
από μένα, να το κάνω να αισθάνεται ανασφάλεια και να του δημιουργήσω
φόβο; Υπάρχει κάποιος σίγουρος τρόπος που θα εμφυσήσω στο παιδί μου τη
βία και θα του καλλιεργήσω μια χαμηλή αυτοεκτίμηση;
Υπάρχει κάποιος
τρόπος που μπορεί να επιφέρει άμεσα αποτελέσματα υπακοής εκ μέρους του
παιδιού αλλά μακροπρόθεσμα θα φέρει πολλά προβλήματα; Υπάρχει κάποιος
τρόπος που να διδάξει στο παιδί μου το «νόμο του δυνατότερου»; Υπάρχει
κάποιος τρόπος που να δείχνει ότι, επιφανειακά «έχω το πάνω χέρι» στη
σχέση μου με το παιδί μου αλλά ταυτόχρονα υποσκάπτει αυτή τη σχέση;
Υπάρχει κάποιος τρόπος όπου να καλλιεργείται ένας μόνιμος θυμός ανάμεσα
σε μένα και στο παιδί μου; Υπάρχει κάποιος τρόπος να κάνω το παιδί μου
λιγότερο έξυπνο από ότι είναι;
Φυσικά και υπάρχει :
Αυτός ο τρόπος είναι, το να του ρίχνω «ένα χέρι ξύλο» κάθε φορά που δεν
με υπακούει. Όσο σκληρή και παράδοξη μπορεί να φαίνεται η παραπάνω
παράγραφος, είναι μια πραγματικότητα (έπειτα από σειρά ερευνών και
μελετών με παιδιά) ότι η διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού που περιλαμβάνει το
ξύλο οδηγεί το παιδί και τη σχέση του με τους γονείς σε πολλαπλά και
σοβαρά προβλήματα.
Η σωματική τιμωρία του παιδιού του διδάσκει μια σειρά από μαθήματα. Μερικά από αυτά είναι:
- Αυτός που είναι πιο δυνατός – επιβάλλεται.
- Η βία φέρνει λύσεις.
- Είναι δικαίωμα μου να χρησιμοποιώ το ξύλο.
- Ο θυμός μου θα εκφράζεται με επιθετικότητα.
Το παιδί μαθαίνει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του, από τη μόνη σταθερή πηγή πληροφόρησης που έχει στη διάθεση του: Τους γονείς του.
Εάν οι γονείς χρησιμοποιούν το ξύλο στη διαπαιδαγώγησή του το μήνυμα το
οποίο το παιδί λαμβάνει είναι : «Πραγματικά πρέπει να μου αξίζει αυτή η
συμπεριφορά».
Ως φορέας εξουσίας όμως, ένας γονιός θα έπρεπε να εμπνέει σεβασμό, αγάπη και εμπιστοσύνη.
Πολλοί γονείς το γνωρίζουν αυτό για αυτό και αισθάνονται ενοχές όταν
καταφεύγουν στο ξύλο. Γνωρίζουν ότι , το παιδί ναι μεν μπορεί να
υπακούσει αλλά η υπακοή αυτή θα είναι προϊόν φόβου και όχι σεβασμού ή
αναγνώρισης των ορίων.
Κάποιοι
γονείς χρησιμοποιούν το ξύλο για διαφορετικούς λόγους. Ορισμένοι
πιστεύουν πραγματικά ότι «δεν βλάπτει», κάποιοι άλλοι το χρησιμοποιούν
περιστασιακά και «μόνο σε σοβαρές περιπτώσεις» και κάποιοι άλλοι ενώ
γνωρίζουν ότι είναι βλαπτικό καταλήγουν εκεί μόνο όταν όλα τα άλλα μέσα
δεν έχουν επιφέρει αποτέλεσμα. Ορισμένοι γονείς αισθάνονται ενοχές και
κάποιοι πιστεύουν ότι «αυτή είναι η λύση».
Τι να κάνετε για να αλλάξετε τον τρόπο διαπαιδαγώγησης του παιδιού σας
Ενημερωθείτε όσο
πιο πολύ μπορείτε για τις συνέπειες του ξύλου στα παιδιά.
Χρησιμοποιήστε το internet, τα βιβλία ή ότι άλλο μπορείτε για να
διαμορφώσετε τη δ ι κ ή σας άποψη για το θέμα αυτό. Μάθετε για τους
νέους τρόπους οριοθέτησης των παιδιών (όρια αντί για τιμωρία) και
προσπαθήστε να εφαρμόσετε αυτούς τους τρόπους.
Ξεκουραστείτε. Χαλαρώστε. Διασκεδάστε.
Όσο παράδοξο και αν ακούγετε αυτό, η αλήθεια είναι ότι, όταν ένας
γονέας είναι κουρασμένος είναι πιο πιθανό να καταφύγει σε μία
συμπεριφορά που θα μετανιώσει για αυτήν αργότερα. Ένας γονέας είναι πάνω
από όλα, άνθρωπος. Οι άνθρωποι χρειάζονται να εκπληρώνουν τις βασικές
σωματικές και ψυχολογικές τους ανάγκες. Αν για μεγάλο χρονικό διάστημα
αυτές οι ανάγκες δεν εκπληρώνονται τότε δημιουργούνται πολλά και ποίκιλα
προβλήματα που καθρεφτίζονται στη συμπεριφορά μας.
Εξετάστε τη σχέση σας με το θυμό σας.
Τι κάνετε όταν θυμώνετε; Που διοχετεύεται αυτήν την ενέργεια; Μήπως τι
μετάθετε στα παιδιά σας; Τι άλλες επιλογές θα μπορούσατε να βάλετε σε
εφαρμογή;
Μην εκλογικεύετε ή μη μειώνετε την αξία της σωματικής βίας.
Το «ήταν μόνο ένα χαστούκι και μάλιστα το χρειαζόταν» μπορεί να
οδηγήσει κλιμακωτά και σε άλλες πράξεις «δικαιολογημένης» βίας.
Ζητήστε βοήθεια.
Αν βλέπετε ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει εκτός ελέγχου, μη διστάσετε να
ζητήσετε επαγγελματική βοήθεια. Είναι πολλοί οι γονείς εκείνοι που
καταφεύγουν σε κάποια πηγή ενημέρωσης και στήριξης ώστε να αλλάξουν
δυσλειτουργικές συμπεριφορές.
Το
παραπάνω άρθρο δεν έχει σκοπό να φορτώσει ενοχές τους γονείς. Έχει ως
σκοπό να βάλει ακόμα ένα μικρό λιθαράκι ενάντια, στην επί χρόνια
δομημένη αντίληψη ότι, : « το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο».
Η
παραπάνω ρήση μόνο συμβολικά μπορεί να εξηγηθεί και όχι επί της ουσίας.
Τα παραδείγματα γενεών ολόκληρων που μεγάλωσαν με τη βία στη ζωή τους
φαίνονται σήμερα, πιο εμφανή από ποτέ.
Το
παραπάνω άρθρο έχει σκοπό να ενημερώσει, να γνωστοποιήσει, να
ενθαρρύνει τους γονείς να ψάξουν νέους θετικούς και παραγωγικούς τρόπους
για το μεγάλωμα των παιδιών τους.
Γιατί τα καλά νέα είναι ότι, υπάρχουν άλλοι, αμέτρητοι τρόποι για να διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά μας.
Μη ξεχνάμε τελικά ότι, δεν μεγαλώνουμε απλά παιδιά. Βοηθάμε να ανθίσει
το πνεύμα τους. Και έχουμε τη δύναμη ή να το βοηθήσουμε να ανθίσει ή να
το τσακίσουμε…
